O holder Tag, erwünschte Zeit,
Willkommen, frohe Stunden!
Ihr bringt ein Fest, das uns erfreut.
Weg, Schwermut, weg, weg, Traurigkeit!
Der Himmel, welcher vor uns wachet,
Hat euch zu unsrer Lust gemachet:
Drum lasst uns fröhlich sein!
Wir sind von Gott darzu verbunden,
Uns mit den Frohen zu erfreun.

O miły dniu, czasie upragniony,
Witajcie, radosne godziny!
Przynosicie święto, co nas pocieszy.
Precz melancholio, precz, precz smutku!
Niebo, co czuwa wciąż nad nami,
Na naszą radość was zrodziło:
Weselmy zatem się.
Sam Bóg nam przecie nakazuje,
Weselić się z weselącymi.

O, dniu nadobny, czasie czekany!
Zawitaycie, szczęsne wy godziny!
Niesiecie święto, co nas raduie,
żałość ze smutkiem niechay zwietrzeie!
Niebiosa, Które tak o nas dbają
was ku uciesze naszey zsyłaią,
stąd weselmy sie!
Od Boga bywa nama polecono
iżby, gdzie weseli[1], weselić sie.

[1] To znaczy: ludzie, którzy się weselą.

Spielet, ihr beseelten Lieder,
Werfet die entzückte Brust
In die Ohnmacht sanfte nieder!

Aber durch der Saiten Lust
Stärket und erholt sie wieder!

Natchnione pieśni, zabrzmijcie,
Wprawcie zachwyconą pierś
W łagodne, słodkie omdlenie!

Lecz przez rozkosz co z strun płynie
Pokrzepcie i znów ożywcie!

Dźwięcz, uduchowione pienie,
zwól czuć ciału oczarowanemu
delikatne, subtelne upoienie!

Ależ dzięki strun radosnemu
dźwiękowi umocniy, day odpocznienie.

Doch, haltet ein,
Ihr muntern Saiten;
Denn bei verliebten Eheleuten
Soll's stille sein.
Ihr harmoniert nicht mit der Liebe;
Denn eure angebornen Triebe
Verleiten uns zur Eitelkeit,
Und dieses schickt sich nicht zur Zeit.
Ein frommes Ehepaar
Will lieber zu dem Dankaltar
Mit dem Gemüte treten
Und ein beseeltes Abba beten;
Es ist vielmehr im Geist bemüht
Und dichtet in der Brust ein angenehmes Lied.

Lecz milczcie wy,
Wesołe struny;
Wszak u małżonków zakochanych
Ma cisza być!
Nie pasujecie do miłości;
Gdyż wrodzone wam skłonności
Uwodzą nas ku marności,
A to nie godzi się w tę porę.
Pobożna małżeńska para
Pragnie raczej do ołtarza
Z sercem przystąpić
I natchnione Abba zmówić;
Prędzej w duszy pragnie prosić
I miłą pieśń w piersi wznosić.

Poniechajże lepak grać,
uradowane Ty dźwięku źrzódło;
kędy bowiem zakochane stadło
winien mir panować.
Z miłością nie współbrzmisz, nie;
z natury masz upodobanie
zwodzenia w stronę vanitas,
co niepodobna czynić w on czas.
Bogoboyni małżonkowie
iedno ołtarz maią w głowie,
doń przystąpiwszy ochotnie
pragną pacierz wyrzec zgodnie.
Dusznemi sprawy oni zaprzątnieni
piesnkę wspaniałę rzeczą usty swemi.

Ruhet hie, matte Töne,
Matte Töne, ruhet hie!

Eure zarte Harmonie
Ist vor die beglückte Eh'
Nicht die wahre Panacee.

Cichajcie, wątłe tony,
Wątle tony, cichajcie!

Wasza mdła harmonia,
Dla małżeństwa szczęsnego
Panaceum żadne to.

Tuć odpocznienia zażywajcież, osłabłe dźwięki,
osłabłe dźwięki, zażywaycież odpocznienia tu!

Delikatne wasze zestrojenie
dla szczęsnego maryażu
nie bywa prawym ran zgoieniem.

So glaubt man denn, dass die Musik verführe
Und gar nicht mit der Liebe harmoniere?
O nein! Wer wollte denn nicht ihren Wert betrachten,
Auf den so hohe Gönner achten?
Gewiss, die gütige Natur
Zieht uns von ihr auf eine höhre Spur.
Sie ist der Liebe gleich, ein großes Himmelskind,
Nur, dass sie nicht, als wie die Liebe, blind.
Sie schleicht in alle Herzen ein
Und kann bei Hoh' und Niedern sein.
Sie lockt den Sinn
Zum Himmel hin
Und kann verliebten Seelen
Des Höchsten Ruhm erzählen.
Ja, heißt die Liebe sonst weit stärker als der Tod,
Wer leugnet? die Musik stärkt uns in Todes Not.
O wundervolles Spiel!
Dich, dich verehrt man viel.
Doch, was erklingt dort vor ein Klagelied,
Das den geschwinden Ton beliebter Saiten flieht?

Miałożby się uznać, że muzyka zwodzi
I wcale z miłością nie harmonizuje?
O nie! Nie trzebali wartości jej rozważyć,
Na możnego protektora baczyć?
Zaiste, mila natura
Przenosi nas przez nią na wyższe tory.
Równa jest miłości, jest niebios dzieckiem,
Tylko nie jest, tak jak miłość, ślepa.
Przenika do wszystkich serc,
Nawiedza wielkich i małych.
Jestestwo
Ku niebu wabi
I duszom zakochanym
Chwałę Najwyższego opowiadać zdolna.
Tak, jeślić miłość zwą potężniejszą od śmierci,
Któż zaprzeczy? - to muzyka nas w śmierci trwodze krzepi.
O gro przecudowna!
Podziwuś ty godna.
Lecz cóż to za lament się podnosi
Co od żwawego tonu miłych strun umyka?

Zwodzi gędźba, iako przeto ludzie powiadaią
a z miłością oney tony sie nie uzupełniaią?
O nie! Któżby zamknął oczy w obliczu oney wartości,
tać honorowana od zacnych tako osobistości?
Iście, dzięki natury szczodrobliwości
wzniesieniśmy przez oną do wzniosłości.
Zrównana ona miłości, wielkie to Niebios dziecię,
które nie bywa – tako iako miłość – ślepiec.
W każde gędźba sie wkradnie sierce,
zamieszka w maluczkich a możnych wielce.
Ta kieruje myśli wiernego
do bram Królestwa Niebieskiego
a dusze miłuiące mogą
rozgłaszać sławę Naywyższego Boga.
Tak, miłość bywa większą od śmierci powiedana
któż by był temu przeciw? Gędźba wzmocnieniem
w śmiertelnej biedzie nama.
O gędźbo przewspaniała!
Tobie wielka należną bywa chwała!
Aleć co to ondzie za ieremiada rozbrzmiewa
y pierzcha przed struną umiłowaną, która hoży[1] dźwięk wylewa?

[1] Pośpieszny.

Schweigt, ihr Flöten, schweigt, ihr Töne,
Denn ihr klingt dem Neid nicht schöne,
Eilt durch die geschwärzte Luft,
Bis man euch zu Grabe ruft!

Zamilczcie flety, milczcie, wy dźwięki,
Gdyż dla zawiści nie jesteście piękne,
Pędźcie przez mroczne pustacie,
Póki się w grób nie złożycie!

Fuiarki, nie piskać, dźwięków nie dawaycie,
zazdrości albowiem wy wdzięcznie nie brzmicie.
Nużeż pośpieszaycie przez aer zczerniały
dotąd, iżby głosy was w grób zawezwały.

Was Luft? was Grab?
Soll die Musik verderben,
Die uns so großen Nutzen gab?
Soll so ein Himmelskind ersterben,
Und zwar für eine Höllenbrut?
O nein!
Das kann nicht sein.
Drum auf, erfrische deinen Mut!
Die Liebe kann vergnügte Saiten
Gar wohl vor ihrem Throne leiden.
Indessen lass dich nur den blassen Neid verlachen,
Was wird sich dein Gesang aus Satans Kindern machen?
Genug, dass dich der Himmel schützt,
Wenn sich ein Feind auf dich erhitzt.
Getrost, es leben noch Patronen,
Die gern bei deiner Anmut wohnen.
Und einen solchen Mäzenat
Sollst du auch itzo in der Tat
An seinem Hochzeitfest verehren.
Wohlan, lass deine Stimme hören!

Co, mrok? Co, grób? 
Miałabyż muzyka zginąć,
Co tak wielki nam pożytek dała?
Miałoby tak dziecię niebios zgasnąć,
By zadowolić szatańskie plemię?
0 nie! 
Być to nie może.
Tedy nabierzże otuchy!
Miłość może wcale dobrze ścierpieć 
Przyjemne tony przed swoim tronem. 
Tymczasem niech z ciebie zawiść się naśmiewa, 
Czyż śpiew twój ma się przejmować dziećmi szatana?
Wystarczy, że cię niebo broni.
Gdy wróg na ciebie się gotuje.
Miej ufność, są jeszcze patroni, 
Co chętnie twoje wdzięki widzą. 
I takiego mecenasa 
Powinnaś ty też, w rzeczy samej. 
Uczcić w czas jego wesela. 
Nuże więc, daj nam słyszeć głos twój!

Ki aer? Ki grób?
Ma li gędźba zczeznąć
korzyść rzuciwszy nama u stóp?
Winno dziecię Nieba zginąć
dla miotu iście Adowego?
O nie!
Takoż sie nie stanie!
Powstań więc, wykrzesz co z męstwa swego!
Wszak miłość czyni, iż nadobne struny
gotowe cierpieć wżdyć przed ich tronem.
Aliści Ty szydź z zawiści oblicza bladego
cóż uczyni Twa piosnka z miotu szatańskiego?
Zadosyć to, iż Niebiosa baczą na Cię
skoro myśli powstać przeciw Tobie nieprzyjaciel.
Pewność Ty miey, iż żywią wspomożyciele
gotowi dla Twego uroku dać wiele.
A protektorów formatu wielkiego
iście winnaś także ninie tego
święta godów ich wenerować głosem swem.
Nużeż, zwól nama, niech głos Twoy posłyszem!

Großer Gönner, dein Vergnügen
Muss auch unsern Klang besiegen,
Denn du verehrst uns deine Gunst.
Unter deinen Weisheitsschätzen
Kann dich nichts so sehr ergötzen
Als der süßen Töne Kunst.

Wielki protektorze, móc cię uradować,
Muszą także nasze dźwięki popróbować,
Boć nas twa zaszczyca łaska.
Nic ze skarbów twej mądrości
Takiej nie da ci radości,
Jak słodkich tonów sztuka.

Wielki mistrzu, mus Twej rozkoszy
ponad nasze brzmienie sie wznosić,
cenisz nas udzielając względów.
W uczoności Twoyey skarbnicy
nie masz prawie iaśnieyszey świcy
od artyzmu onych błogich dźwięków.

Hochteurer Mann, so fahre ferner fort,
Der ecken Harmonie wie itzt geneigt zu bleiben;
So wird sie dir dereinst die Traurigkeit vertreiben.
So wird an manchem Ort
Dein wohlverdientes Lob erschallen.
Dein Ruhm wird wie ein Demantstein,
Ja wie ein fester Stahl beständig sein,
Bis dass er in der ganzen Welt erklinge.
Indessen gönne mir,
Dass ich bei deiner Hochzeit Freude
Ein wünschend Opfer zubereite
Und nach Gebühr
Dein künftig Glück und Wohl besinge.

Czcigodny, pozostań dalej więc
Skłonności do szlachetnej harmonii oddany.
Przepędzi ci ona kiedyś smutki
I przy stosownej sposobności
Twą zasłużoną chwałę rozgłosi.
Sława twoja jak dyjament.
Jak stal krzepka będzie trwała,
Aż się po całym rozniesie świecie.
Tymczasem zwól mi,
Bym w dniu radosnym twego wesela
Życzenia w darze ci zgotowała,
I tak, jak na to zasługujesz,
Twe przyszłe szczęście i zdrowie opiewała.

Nayczcigodnieyszy mężu, niechżeć nadal Cię zaleca
usposobienie przychylne zgraniu szlachetnemu,
Co odgoni będące gryzoty, gdy czas po temu;
tedy będzieć w każdej ziemi, którą Słonce oświeca
Tobie sława zasłużona oddawana.
by adamasu kamień Twoya chwała
by trwałey stali sztaba będzie stała
Tak świat nasz cały wieść o niey przebieży
Atoli dozwól mnie,
iżbym przy godów Twoich radości
z życzeniem, pocztem Ci zagościł
a zasłużenie
czcił pomyślność, co sie Ci należy.

Seid beglückt, edle beide,
Edle beide, seid beglückt!

Beständige Lust
Erfülle die Wohnung, vergnüge die Brust,
Bis dass euch die Hochzeit des Lammes erquickt.

W szczęściu trwaj, zacna paro,
Zacna paro, w szczęściu trwaj!

Niech radość stale
Napełnia domostwo i pierś rozpiera,
Aż dostąpicie uczty Baranka.

Bądź szczęsne, cne małżeństwo!
Cne małżeństwo, bądź szczęsne!

Wieczna rozkoszy,
napełń domostwo, day serce radosne,
uczta Baranka osłodą usłuży.