Non sa che sia dolore
Chi dall' amico suo parte e non more.
Il fanciullin' che plora e geme
Ed allor che più ei teme,
Vien la madre a consolar.
Va dunque a cenni del cielo,
Adempi or di Minerva il zelo.

Nie zna ten, co cierpienie,
Komu przyjaciel nie odjedzie, a on żyw zostanie.
Chłopca, który cierpi, szlocha,
Kiedy najbardziej się lęka.
Przychodzi pocieszyć matka.
Idź zatem za znakami nieba
Czyń, co każe ci Minerwa.

Nie wie o boleści tenci,
który druha opuściwszy ustrzegnie sie śmierci.
Pacholęcia lamentacye, kawęczenie[1],
a mnożące sie wżdyć bojaźliwe drżenie –
matka przybywa niosąc ji[2] uśmierzenie.
Przeto pódź, wsłuchawszy sie w Niebios wezwanie,
Minerva dla celu Twego wspomożeniem.

[1] Narzekanie, zgryzota.
[2] Mu.

Parti pur e con dolore
Lasci a noi dolente il core.

La patria goderai,
A dover la servirai;
Varchi or di sponda in sponda,
Propizi vedi il vento e l'onda.

Ruszaj, choć ból ci to sprawia
I nam w sercach ból zostawia.

Będziesz się ojczyzną cieszył,
I jej należycie służył;
Z brzegu na brzeg się przeprawiasz.
Pomyślną falę i wiatr masz.

Wynidź od nas ku wielkiemu żalowi,
ostawiając nasze sierca w żałobie.

Oćczyzna ma radość w Tobie,
będziesz służyć Ty krayowi;
wynidź od brzegu do brzegu
szukaiąc fal a wietru przychylnego.

Tuo saver al tempo e l'età constrasta,
Virtù e valor solo a vincer basta;
Ma chi gran ti farà più che non fusti
Ansbaca, piena di tanti Augusti.

Ponad wiek uczonyś i ponad swe czasy,
Samych już cnót i zalet do zwycięstwa starczy.
Lecz co cię większym jeszcze niż jesteś uczyni,
To Ansbach, gdzie obrodzili mężowie dostojni.

Uczoność Twa epokę a żywota lata przerasta,
przymioty y waleczność przydadzą tryumfowanie;
ależ uczynion będziesz większym niźliś ieść[1] ninie
skoro przestąpisz Ty pfortę[2] Onoldum[3], Augustów miasta.

[1] arch. jest.
[2] Bramę.
[3] łac. Ansbach.

Ricetti gramezza e pavento,
Qual nocchier, placato il vento,

Più non teme o si scolora,
Ma contento in su la prora
Va cantando in faccia al mar.

Niechaj troska i lęk cię odbieży
Jak sternika, co gdy wiatr się uśmierzy,

Już nie blednie i się nie boi,
Lecz kontent na kasztelu stoi
I śpiewając morzu stawia czoło.

Wyzbądź sie boyaźni, baźnienia[1],
by[2] żeglarz przy sterze gdaż[3] wietr nie wieye;

który nie jeść przerażon ni bladzieie[4],
ależ[5] wesół trwa na dziobie swey łodzi
a śród pienia w morza oblicze nią wodzi.

[1] Strachu.
[2] Tu: niby.
[3] Gdy.
[4] Blednie.
[5] Ale.