Ihr Menschen, rühmet Gottes Liebe
Und preiset seine Gütigkeit!

Lobt ihn aus reinem Herzenstriebe,
Dass er uns zu bestimmter Zeit
Das Horn des Heils, den Weg zum Leben
An Jesu, seinem Sohn, gegeben.

Sławcie Bożą miłość, ludy,
Chwalcie wielką dobroć Jego!

Sercem czystym, bez obłudy,
Bo On dał nam czasu swego
Drogę życia, róg zbawienia,
Przez Jezusa swego Syna. 

Ludkowie, sławcie Bożej miłości
dar a chwalcie wy Iego dobrości!

Opiewać wam Ji z czystego sierca pragnienia,
gdyż Onci w czasie znanym nama z oznaczenia
róg wybawienia, drogę ku żywotowi
poruczył Chrystowi, swoyemu Synowi.

Gelobet sei der Herr Gott Israel,
Der sich in Gnaden zu uns wendet
Und seinen Sohn
Vom hohen Himmelsthron
Zum Welterlöser sendet.
Erst stellte sich Johannes ein
Und musste Weg und Bahn
Dem Heiland zubereiten;
Hierauf kam Jesus selber an,
Die armen Menschenkinder
Und die verlornen Sünder
Mit Gnad und Liebe zu erfreun
Und sie zum Himmelreich in wahrer Buß zu leiten

Pochwalon niech będzie Pan, Bóg Izraela,
Który tak łaską nas obdziela,
Że Syna swego 
Zsyła z tronu wysokiego
Dla świata jako Zbawiciela.
Najpierw pojawił się Jan Chrzciciel,
By wyrównać kręte drogi
Pod Jezusa święte nogi.
Potem nadszedł sam Zbawiciel,
Aby dusze utrapione,
Dzieci w grzechu zagubione,
Swą miłością i swą łaską uradować,
Do nieba prowadzić i w skrusze zachować. 

Chwała niech będzie Panu Bogu Izraela
Tenci k nam zwraca się z łaskawości,
nadto Syna swego
z wysokości tronu niebieskiego
zsyła, iżby zbawił świat w całości.
Pierwej Ian się obiawia,
drogę a ścieżkę mus mu sprawiać
Messyaszowi nagotowanemi;
Potym Iezus sam się ziawił,
ku niebożąt, synów człeczych
a grzeszników, co zatraconemi,
łaską a miłością rozradowaniu
a ich do Królestwa Niebios przez prawą pokutę wprowadzaniu.

Gottes Wort, das trüget nicht,
Es geschieht, was er verspricht.

Was er in dem Paradies
Und vor so viel hundert Jahren
Denen Vätern schon verhieß,
Haben wir gottlob erfahren.

Boże Słowo nam nie kłamie;
Co obiecał, to się stanie.

A tego, co przed wiekami
Pośród rajskiego ogrodu
Obiecał praojcom rodu,
Tego my dzisiaj świadkami. 

Mowa Boża nie bywa zdradliwa,
rzecz obiecana ziszcza się prawdziwa.

Oczem Onci przed z Raiu wygnaniem
a przed wieloma iuże lat setkami
oćcom naszym dał przyobiecanie
obiawia się, Bogu chwała, przed nami.

Des Weibes Samen kam,
Nachdem die Zeit erfüllet;
Der Segen, den Gott Abraham,
Dem Glaubensheld, versprochen,
Ist wie der Glanz der Sonne angebrochen,
Und unser Kummer ist gestillet.
Ein stummer Zacharias preist
Mit lauter Stimme Gott vor seine Wundertat,
Die er dem Volk erzeiget hat.
Bedenkt, ihr Christen, auch, was Gott an euch getan
Und stimmet ihm ein Loblied an!

Z niewiasty przyszedł owoc,
Gdy się wypełnił czas.
Błogosławieństwo owo,
Które dal Pan Abrahamowi,
Nadchodzi oto jak słońca blask,
A nasze troski cichną w nas.
Donośnym głosem chwali Pana
Zachariasz, choć był niemy,
Za cuda, dzięki którym wiemy.
Jak laska Boga nieprzebrana.
Chrześcijański ludu, pomyśl wraz.
Co czyni dla ciebie Bóg wspaniały,
I wznieś ochoczo Mu pieśń chwały! 

Powstało niewieście nasienie,
skoro czas miał swe napełnienie;
benedykcya, tąć Bóg Abrahamowi,
obiecał iako wiary herosowi,
ku nam płynie niby Słoinca promienie
niosąc w smutku ukoyenie.
Niemowny Zacharyasz sławi
Boga głosem wielkim za Iego cud,
którego świadkiem bywa lud.
Rozważcie, wy krześciany, cóż Bóg y wam sprawił,
nadto Ji daycie pochwalne pienie!

Sei Lob und Preis mit Ehren
Gott Vater, Sohn, Heiligem Geist!
Der woll in uns vermehren,
Was er uns aus Genad verheißt,
Dass wir ihm fest vertrauen,
Gänzlich verlassn auf ihn,
Von Herzen auf ihn bauen,
Dass unsr Herz, Mut und Sinn
Ihm festiglich anhangen;
Darauf singn wir zur Stund:
Amen, wir werdns erlangen,
Gläubn wir aus Herzens Grund.

Niech dziś ma cześć i chwałę:
Bóg - Ojciec, Syn i Święty Duch!
Niech w nas rozmnaża dalej,
Co na m zapewnił z łaski już!
Zaufać Jemu chcemy
I na Nim oprzeć się,
Więc serca Mu niesiemy,
Odwagę, zmysły swe.
Zaśpiewaj Pan u dzisiaj,
Niech „amen" woła brat!
Dojedziemy celu życia
We wierze w nowy świat. 

Bądź sława a chwała z uwielbieniem
Bogu Oćcu, Synowi, Duchowi Świętemu!
Tenci da w nas pomnożenie
coć przyobiecał z łaskawości naszemu
rodowi, iżbyśmy Mu pewnie zawierzyli,
zdali się cale na Niego,
z sierca na Nim wznosili,
by wnętrze sierca, myśli, czyny naszego
ciała Mu oddać w pewney stałości;
stąd śpiewamy w onej godzinie:
sstanie się, co zamierzamy ninie,
wierzymy z sierca głębokości.