Ihr, die ihr euch von Christo nennet,
Wo bleibet die Barmherzigkeit,
Daran man Christi Glieder kennet?
Sie ist von euch, ach, allzu weit.
Die Herzen sollten liebreich sein,
So sind sie härter als ein Stein.

Wy, co od Chrysta chcecie się zwać,
Gdzież miłosierdzie jest bliźniego.
Po którym chrześcijan ma być znać?
Jakże daleko wam do niego!
Miłość być winna w sercach zawsze,
A wasze od kamienia twardsze. 

Biorący dla się Chrystusowe miano,
trzeba, by miłosierdzia wam przydano,
to członki Chrystusa znać pozwala.
ta-ć od was, ach, prawdziwie, z dala.
Serca opwite winny być miłością,
lecz kamień zawstydzą swoią twardością.

Wir hören zwar, was selbst die Liebe spricht:
Die mit Barmherzigkeit den Nächsten hier umfangen
Die sollen vor Gericht
Barmherzigkeit erlangen.
Jedoch, wir achten solches nicht!
Wir hören noch des Nächsten Seufzer an!
Er klopft an unser Herz; doch wirds nicht aufgetan!
Wir sehen zwar sein Händeringen,
Sein Auge, das von Tränen fleußt;
Doch lässt das Herz sich nicht zur Liebe zwingen.
Der Priester und Levit,
Der hier zur Seite tritt,
Sind ja ein Bild liebloser Christen;
Sie tun, als wenn sie nichts von fremdem Elend wüssten,
Sie gießen weder Öl noch Wein
Ins Nächsten Wunden ein.

Wprawdzie samej miłości znane nam przesłanie:
Kto wobec bliźniego miłosiernie postąpi,
Ten, gdy przed sądem stanie,
Sam miłosierdzia dostąpi,
Lecz przecież nie zważamy na nie!
Choć słyszymy wzdychania bliźniego, 
Widzimy jego rąk błagania
I łzy wylane pośród mąk,
To jednak serce nasze ku miłości się nie skłania!
Kapłan i lewita, co po kolei
Przeszli a się nie zatrzymali,
W nich obraz chrześcijan złych nam dany.
Co czynią tak, jakby cudzego nieszczęścia nie znali,
Też wina ni oliwy by nie nalali W bliźniego rany. 

Słyszymy wszak, co sama miłość prawi:
kto w miłosierdziu bliźniego ziemie trzyma
gdy się przed sądem stawi
miłosierdzie otrzyma.
Ależ to-ć przez nas nie iest poważane!
Słuchamy westchnień bliźniego!
On w serce nam kołacze, to-ć nie iest odforzone!
Widzimy ręce załamane iego
i oko, co w łzach płynie;
lecz serce miłości nie czuie nieprzymuszenie.
Ofiarnik wraz z lewitą,
co mimo drogą idą,
to obraz uczni Chrysta bez miłości;
czynią, jakby nie wiedzieli o nędzy drugiego,
nie wleią oleiu ni wina swoiego
w rany bliźniego otwartości.

Nur durch Lieb und durch Erbarmen
Werden wir Gott selber gleich.
Samaritergleiche Herzen
Lassen fremden Schmerz sich schmerzen
Und sind an Erbarmung reich.

Tylko przez miłość i litość
Samemu Bogu będziemy podobni!
Serce samarytańskie, co szczerze miłuje,
Ból innych, jak swój ból odczuje
I o litość; nie zapomni. 

Iedno przez miłość i współodczuwanie
staniemy się równi BOGU samemu.
Serca podobne tym, co Samarytanie
mają, boleią z boleścią zadaną bliźniemu
a w miłosierdzie opwitują.

Ach, schmelze doch durch deinen Liebesstrahl
Des kalten Herzens Stahl,
Dass ich die wahre Christenliebe,
Mein Heiland, täglich übe,
Dass meines Nächsten Wehe,
Er sei auch, wer er ist,
Freund oder Feind, Heid oder Christ,
Mir als mein eignes Leid zu Herzen allzeit gehe!
Mein Herz sei liebreich, sanft und mild,
So wird in mir verklärt dein Ebenbild.

Ach! stop żarem serca Twego
Zimną stal serca mojego!
Abym chrześcijańską miłość prawdziwą
Codziennie okazywał żywą.
Abym bliźniego mego ból,
Nie ważne to w ogóle,
Chrześcijanin to czy poganin, obcy czy też swój,
Do serca mego wziął jak swoje własne bóle.
Oby serce me litościwe i łagodne było,
Wtedy obraz Twój w sobie będzie nosiło. 

Ach, stop promieniem miłowania
zimnego serca stal nawet,
bym w miłości Chrysta ucznia,
Zbawco moy, się ćwiczył prawey,
aby bliźniego cierpienie,
niech wobec każdego się zwrócę,
wróg czy druh to, bożków albo BOGA uczeń,
weszły w me serce iako udręczenie!
Bądź serce delikatne, miłe, miłością opwite,
by Chrystowe oblicze było w nim odbite!

Händen, die sich nicht verschließen,
Wird der Himmel aufgetan.
Augen, die mitleidend fließen,
Sieht der Heiland gnädig an.
Herzen, die nach Liebe streben,
Will Gott selbst sein Herze geben.

Otwartym dla bliźnich dłoniom
Niebo bramy swe otwiera.
Oczom, co łzy nad kimś ronią,
Zbawiciel ich łzy ociera.
Serca, co bliźnich kochają,
W sercu Boga już mieszkają. 

Dłonie prawie niezamknione
Niebiosy roztwartemi uczynią.
Oczy współczuciem dotknione
Zbawcę widzą łask spoyrzeniem.
Serca ku miłowaniu dążące
dostaną od BOGA samego serce.

Ertöt uns durch dein Güte,
Erweck uns durch dein Gnad!
Den alten Menschen kränke,
Dass der neu' leben mag
Wohl hier auf dieser Erden,
Den Sinn und all Begehrden
Und Gdanken habn zu dir.

Uśmiercaj w nas, co złego,
By łaskaw nam był Bóg.
Człowieka zniszcz starego,
By nowy r.ż/ć mógł
I wszystkie swe pragnienia
I myśli, i życzenia Powiązać z Tobą chciał. 

Niechay zginiem z Twey dobrości,
od łaski Twoiey przebudzonemi!
Człeka dawnego powiedź do słabości,
by nowy człek żył na ziemi
tey na twardym fundamencie,
by wola iego a wszelkie pragnienie
Tobie poświęcił i własne czynienie.