Meine Seufzer, meine Tränen
Können nicht zu zählen sein.

Wenn sich täglich Wehmut findet
Und der Jammer nicht verschwindet,
Ach! so muss uns diese Pein
Schon den Weg zum Tode bahnen.

Me westchnienia i łzy moje
Są już dziś nie do zliczenia.

Co dzień smutek się znajduje,
Troska mnie nie odstępuje.
Ach! Już muszą te cierpienia
Otwierać śmierci podwoje.

Wzdychań moich, moich łez
nikt w możności zliczyć nie iest.

Skoro co dzień rozpacz mię potyka
a lament nigdy nie znika,
ach! iasnym iest, iże strapieniu
wieść mię drogą ku skonaniu.

Mein liebster Gott lässt mich annoch
Vergebens rufen und mir in meinem Weinen
Noch keinen Trost erscheinen.
Die Stunde lässet sich zwar wohl von ferne sehen,
Allein ich muss doch noch vergebens flehen.

Mój Bóg najmilszy pozwala mi
Bym prosił nadaremnie.
A choć me oczy pełne łez,
On z pocieszeniem zwleka.
I nawet jeśli kres
Widać już z daleka,
To wciąż daremne jest moje błaganie.

Moy Bóg naymilszy mi pozwala,
iżbym krzyk wznosił bezowocnie
a śród płaczu
cieszenia nie zobaczył.
Chocia godzina bydź raczy,
widać ią przecie iuże z dala,
mus iedno bez efektu wznosić mi błaganie.

Der GOtt / der mir hat versprochen seinen
Beystand jederzeit / der lässt sich verge=
bens  suchen itzt in meiner Traurigkeit.
Ach ! will er denn für / und für grausam zür=
nen  über mir ? kan und will er sich der Armen
itzt nich / wie vorhin / erbarmen ?

Bóg, co pieczę swą nade mną
Mieć obiecał zawżdy wszak,
Szukać siebie nadaremno
Każe, kiedym smutny tak. 
Czyż On bez ustanku chce 
Gniew objawiać wobec mnie? 
Czy nie chce Bóg, czy nie może 
Zmiłować się w smutku porze?

Oto Bóg, Tenci dał mi przyobiecanie,
iż w każdym czasie da swe wspomożenie,
pozwala, iżby próżne było me szukanie
śród smętku mego ninie.
Ach! Przeto bywa Iego zamierzeniem,
iżby okazować bez litości zagniewanie,
czy li w możności Onci dla mię w nędzy
mieć ninie tyle lutości co prędzey?

Mein Kummer nimmet zu
Und raubt mir alle Ruh,
Mein Jammerkrug ist ganz mit Tränen angefüllet,
Und diese Not wird nicht gestillet,
So mich ganz unempfindlich macht.
Der Sorgen Kummernacht
Drückt mein beklemmtes Herz darnieder,
Drum sing ich lauter Jammerlieder.
Doch, Seele, nein,
Sei nur getrost in deiner Pein:
Gott kann den Wermutsaft gar leicht in Freudenwein verkehren
Und dir alsdenn viel tausend Lust gewähren.

Cierpienia rzeka wzbiera,
I spokój mi odbiera,
A kielich żałości jest
Już pełen łez.
Nie chce ten ból uciszyć się,
I odrętwiałym czyni mnie.
Cierpień ciemności nieprzeniknione
W otchłań strącają serce strwożone,
Więc śpiewam smutku pieśni płaczące.
Lecz duszo, nie!
Bądź pocieszona w twojej żałości:
Bóg napój piołunowy chce
Zamienić kiedyś w wino radości.
Rozkoszy tobie sprawić tysiące.

Frasunki me doświadczaią pomnożenia
grabiąc mię ze wszego odpoczynienia,
lamentu moy garniec łzami napełnion iuże cale,
biada tać niema uśmierzenia,
stąd trwam w oboiętności stale.
Noc udręk a strapienia
dławi sierce me uciemiężone,
stąd śpiewam głośne pieśni lamentem przepełnione.
Atoli, duszyco, nie,
śród mąk onych mieyże ucieszenie:
Bóg cierpki napitek lekce odmienić w wino wiesiela w możności
a nadto tysiącznych udzielić Ci rozkoszności.

Ächzen und erbärmlich Weinen
Hilft der Sorgen Krankheit nicht;

Aber wer gen Himmel siehet
Und sich da um Trost bemühet,
Dem kann leicht ein Freudenlicht
In der Trauerbrust erscheinen.

Płacz, biadania i żałości
Nie pomogą nic w boleści;

Kto ku niebu wzrok kieruje,
Stąd pociechy oczekuje,
Takiemu światło radości
W piersi żałosnej zagości.

Płacz w żałości a zawodzenie
w chorobie zmartwień nie wspomagaią;

ależ tym, co ku Niebiosom wzrok kieruią
stamtąd chcąc zyskać pocieszenie
łacnie wiesiela blask w możności
zaświecić w piersi znękaney wnętrzności.

So sei nun, Seele, deine
Und traue dem alleine,
Der dich erschaffen hat;
Es gehe, wie es gehe,
Dein Vater in der Höhe,
Der weiß zu allen Sachen Rat.

Stworzycielowi swemu,
Zaufaj już samemu
I w Niego mocno wierz!
Bo w szczęściu, jaki w biedzie
Doradcą Twoim będzie,
Wszak Jego się dziecięciem zwiesz!

Stąd bądź, duszyco, szczerą ninie,
w Tym iedno Twoye zawierzenie,
który Cię powołał do żywota;
niechże co ma bydź będzieć,
Ociec Twoy na firmamencie
we wszey sprawie radę zna.