Herr, deine Augen sehen nach dem Glauben!
Du schlägest sie, aber sie fühlen's nicht; du plagest sie,
aber sie bessern sich nicht. Sie haben ein härter Angesicht denn
ein Fels und wollen sich nicht bekehren.

„Panie, czy Twoje oczy nie są nakierowane na prawdę?
Ty ich smagasz, lecz oni nie czują bólu,
Ty ich wytracasz, lecz oni nie przyjmują karcenia.
Uczynili swoje oblicze twardsze niż skala,
Nie chcą się nawrócić." 

Oczy Twoie, Panie, spoglądaią na wiarę! Choć dotykasz onych nie odczuwaią tegoż; nękasz onych, lecz nie zmieniaią się na lepsze. Mocnemi ponad skały są onych lica, nadto nie chcą się nawrócić.

Wo ist das Ebenbild, das Gott uns eingepräget,
Wenn der verkehrte Will sich ihm zuwiderleget?
Wo ist die Kraft von seinem Wort,
Wenn alle Besserung weicht aus dem Herzen fort?
Der Höchste suchet uns durch Sanftmut zwar zu zähmen,
Ob der verirrte Geist sich wollte noch bequemen;
Doch, fährt er fort in dem verstockten Sinn,
So gibt er ihn in's Herzens Dünkel hin.

Gdzież jest ów Boży obraz, co Bóg zawarł w nas,
Gdy się od Pana dusza odwraca raz po raz?
I gdzież jest siła Jego Słowa,
Gdy po każdej poprawie grzeszymy od nowa?
Chce nas wszak Najwyższy swą łagodnością obłaskawić,
Ducha zagubionego powstrzymać, by mógł się poprawić.
Lecz ten trwa nadal w swej zatwardziałości,
Przeto zostawi go Pan w pysze zarozumiałości. 

Kędy ono odbicie Oblicza Bożego,
skoro ciało przewrotne Iemu czyni naprzeko?
Kędy tać potęga płynąca z Mowy Iego,
skoro poprawy chęć pierzcha z sierca człeka?
Pragnie Nawiętszy okiełzać nas łagodliwie,
iżby duch zechciał zechciał Mu służyć prawie;
chocia tenci trwa w uporze zatwardziałości,
stąd ostawia go Bóg w sierca iego mroczności.

Weh der Seele, die den Schaden
Nicht mehr kennt

Und, die Straf auf sich zu laden,
Störrig rennt,
Ja von ihres Gottes Gnaden
Selbst sich trennt.

Ach, biada duszy, co błędów starych
Nie rozpoznaje,

I chociaż ściąga na siebie kary,
Krnąbrną zostaje! 
Bóg, ze swą laską i swymi dary,
Z nią się rozstaje. 

Nieszczęsną duszyca, która zgrzeszenia
iuże ani wie,

odbieżaiąc ode napomnienia
nieustępliwie,
ode Bożego ułaskawienia
oddziela się sama.

Verachtest du den Reichtum seiner Gnade,
Geduld und Langmütigkeit? Weißest du nicht, dass dich
Gottes Güte zur Buße locket? Du aber nach deinem verstockten
und unbußfertigen Herzen häufest dir selbst den Zorn auf
den Tag des Zorns und der Offenbarung des gerechten Gerichts Gottes.

„Albo może lekceważysz bogactwo Jego
dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie
zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania
cię prowadzi? Ty jednak przez zatwardziałość
swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie
gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego
sądu Boga." 

Ważysz lekce mnogość Iego łaskawości, cierpliwości a wytrwania? Czyż niewiesz, iż oto Boże dobrości skłaniaią Cię do pokaiania? Tyś sam zapamiętałem a zaciętem sercem zgromadził gniew na dzień gniewny a dzień, w którym nastąpi ukazanie się sądu Bożego sprawiedliwego.

Erschrecke doch,
Du allzu sichre Seele!
Denk, was dich würdig zähle
Der Sünden Joch.
Die Gotteslangmut geht auf einem Fuß von Blei,
Damit der Zorn hernach dir desto schwerer sei.

Lękaj się wszak,
Duszo pewna tak!
Zważ, co masz za powód chwały:
Toż to wór grzechu cały.
Boża pobłażliwość powolna, nogę ma ołowianą,
Stąd skutki Jego gniewu cięższe ci się staną.

Powód nowy masz do trwogi,
duchu, coś nazbyt ufaiący!
Wspomniy, iako będzieć drogi
ciężar grzechów niewolących.
Cierpliwość z ciężkiego ołowiu Boża,
stąd zapalczywość więcszą się okaże.

Beim Warten ist Gefahr;
Willst du die Zeit verlieren?
Der Gott, der ehmals gnädig war,
Kann leichtlich dich vor seinen Richtstuhl führen.
Wo bleibt sodann die Buß? Es ist ein Augenblick,
Der Zeit und Ewigkeit, der Leib und Seele scheidet;
Verblendter Sinn, ach kehre doch zurück,
Dass dich dieselbe Stund nicht finde unbereitet!

Niebezpieczna rzecz: czekać.
Szkoda czas tak tracić.
Bóg, co dotąd łaskawie raczył zwlekać,
Jutro cię osądzi, każe ci odpłacić.
Gdzie czas na pokutę? Wszak ta chwila mała
Rozdzieli czas od wieczności, a duszę od ciała.
O duszo omamiona! Pokucie się oddaj cała,
Aby cię ta godzina gotową zastała. 

Niebeśpieczność w czakaniu;
chceszli czas marnotrawić?
Bóg, choć do tego czasu łaskawy,
łacnie Cię postawi przed tronem ku osądzaniu.
Kędy więc pokutowanie? W oczemgnieniu
czas z wieczystością oddzielą ciało od duszy;
zmyśle zaślepiony, idź ku nawróceniu,
iżby Cię godzina owa nie zastała w głuszy!

Heut lebst du, heut bekehre dich,
Eh morgen kömmt, kann's ändern sich;
Wer heut ist frisch, gesund und rot,
Ist morgen krank, ja wohl gar tot.
So du nun stirbest ohne Buß,
Dein Leib und Seel dort brennen muss.

Hilf, o Herr Jesu, hilf du mir,
Dass ich noch heute komm zu dir
Und Buße tu den Augenblick,
Eh mich der schnelle Tod hinrück,
Auf dass ich heut und jederzeit
Zu meiner Heimfahrt sei bereit.

Jeszcze dziś, gdyż dzisiaj żyjesz,
Nawróć się, bo jutro czyjeż?
Kto dziś wesół, zdrów i świeży,
Jutro już na marach leży.
Dusza z grzechów nie zbudzona
Jest na wieki potępiona.

Pomóż mi, mój Jezu, Panie!
Niech się rozbrat z grzechem stanie,
I to zaraz, dzisiaj jeszcze,
Nim konania przyjdą dreszcze,
Abym zawsze był gotowy
Odejść, gdy się śmierć zapowie. 

Dzisia żywiesz, dzisia czas Twego nawrócenia,
wcześniey niż dzionek nastanie wszytko się odmienia;
który dzisia rześki, zdrów a rumiany
iutro chorzeie albo y ziemie zabrany.
Konasz ninie bez pokuty, z duszą
ciało, razem tamo płonąć muszą.

Dopomóż, o Panie IEzu, wspomóż y mnie,
iżbym iuże dzisia powrócił do Ciebie,
pokutę czyniąc w mgnieniu oka głowy,
nim przystąpi k’mnie śmirć śpiesznie,
iżbym tako dzisia iako w każdey godzinie
na powrót k’domowi był gotowy.