Herr, wenn die stolzen Feinde schnauben,
So gib, dass wir im festen Glauben
Nach deiner Macht und Hülfe sehn!

Wir wollen dir allein vertrauen,
So können wir den scharfen Klauen
Des Feindes unversehrt entgehn.

Panie, gdy pyszny wróg się sroży.
Niech mocna wiara nam otworzy
Dostęp do Twej opieki, mocy!
Gdy Tobie tylko zaufamy,
Ze szponów wroga ujść zdołamy,
Nie ulegniemy złej przemocy.

Evangelist (T), Herodes (B)

Tenor
Da berief Herodes die Weisen heimlich
und erlernet mit Fleiß von ihnen, wenn der Stern erschienen
wäre? und weiset sie gen Bethlehem und sprach:

Bass
Ziehet hin und forschet fleißig nach dem Kindlein,
und wenn ihr's findet, sagt mir's wieder, dass ich auch komme
und es anbete.

„Wówczas Herod przywołał potajemnie
mędrców, dokładnie dowiedział się od nich o
czasie pojawienia się gwiazdy. I posłał ich do
Betlejem i rzekł:"

Herod:
„Idźcie, dokładnie się dowiedzcie o dziecięciu,
a gdy je znajdziecie, donieście mi, abym i ja
poszedł oddać mu pokłon."

Du Falscher, suche nur den Herrn zu fällen,
Nimm alle falsche List,
Dem Heiland nachzustellen;
Der, dessen Kraft kein Mensch ermißt,
Bleibt doch in sichrer Hand.
Dein Herz, dein falsches Herz ist schon,
Nebst aller seiner List, des Höchsten Sohn,
Den du zu stürzen suchst, sehr wohl bekannt.

Obłudniku, spróbuj tylko w Zbawcę uderzyć!
Użyj twojego kłamliwego słowa,
By Pana prześladować!
Ten, którego mocy żaden człek nie zmierzy
Bezpiecznie w pewnej ręce trwa.
Fałszywe twe serce, serce pełne win,
Wraz z jego przebiegłością, przecież Boży Syn,
Którego ty obalić chcesz, dobrze już zna.

Nur ein Wink von seinen Händen
Stürzt ohnmächtger Menschen Macht.
Hier wird alle Kraft verlacht!
Spricht der Höchste nur ein Wort,
Seiner Feinde Stolz zu enden,
O, so müssen sich sofort
Sterblicher Gedanken wenden.

Na jedno tylko skinienie ręki Pana
W niemocy upaść musi człowiek.
Tu każda siła musi być wyśmiana,
Kiedy Najwyższy słowo jedno powie,
By wrogów swoich rzucić na kolana.
Muszą wnet oni dumę swą porzucić,
Ku myślom o śmierci natychmiast się zwrócić.

Evangelist
Als sie nun den König gehöret hatten,
zogen sie hin. Und siehe, der Stern, den sie im Morgenlande gesehen
hatten, ging für ihnen hin, bis dass er kam und stund oben
über, da das Kindlein war. Da sie den Stern sahen, wurden sie
hoch erfreuet und gingen in das Haus und funden das Kindlein mit Maria,
seiner Mutter, und fielen nieder und beteten es an und täten ihre
Schätze auf und schenkten ihm Gold, Weihrauch und Myrrhen.

„Oni zaś", wysłuchawszy króla, odeszli. A oto
gwiazda, którą ujrzeli na Wschodzie,
wskazywała im drogę, a doszedłszy do miejsca,
gdzie było dziecię, zatrzymała się. A ujrzawszy
gwiazdę, niezmiernie się uradowali.
I wszedłszy do domu, ujrzeli dziecię z Marią,
matką jego, i upadłszy, oddali mu pokłon,
potem otworzywszy swoje skarby, złożyli mu
w darze złoto, kadzidło i mirrę."

Ich steh an deiner Krippen hier,
O Jesulein, mein Leben;
Ich komme, bring und schenke dir,
Was du mir hast gegeben.
Nimm hin! es ist mein Geist und Sinn,
Herz, Seel und Mut, nimm alles hin,
Und lass dirs wohlgefallen!

Przy Twoim żłóbku stoję dziś,
Jezusie, moje życie.
Przychodzę, by darować Ci,
Coś dawał mi obficie.
Więc przyjmij mego ducha treść,
Odwagę duszy, serce też,
Niech cieszą Cię me dary!

Evangelist
Und Gott befahl ihnen im Traum,
dass sie sich nicht sollten wieder zu Herodes lenken, und zogen
durch einen andern Weg wieder in ihr Land.

„A ostrzeżeni we śnie, by nie wracali do
Heroda, inną drogą powrócili do ziemi swojej."

So geht! Genug, mein Schatz geht nicht von hier,
Er bleibet da bei mir,
Ich will ihn auch nicht von mir lassen.
Sein Arm wird mich aus Lieb
Mit sanftmutsvollem Trieb
Und größter Zärtlichkeit umfassen;
Er soll mein Bräutigam verbleiben,
Ich will ihm Brust und Herz verschreiben.
Ich weiß gewiss, er liebet mich,
Mein Herz liebt ihn auch inniglich
Und wird ihn ewig ehren.
Was könnte mich nun für ein Feind
Bei solchem Glück versehren!
Du, Jesu, bist und bleibst mein Freund;
Und werd ich ängstlich zu dir flehn:
Herr, hilf!, so lass mich Hülfe sehn!

Idźcie więc! Dość mi, że mój skarb bezcenny
Tu przy mnie pozostanie.
Nie puszczę Go ode mnie,
A Jego dobre ramię
Obejmie mnie z miłością
I z miękką łagodnością.
On pozostanie mym oblubieńcem,
Jemu przeznaczyć chcę moje serce.
Wiem to na pewno, że On kocha mnie,
Jego miłuje zaś serce me,
I czcić go pragnie, bo to mój Pan.
A przy tym szczęściu któryż wróg,
Będzie mi jeszcze szkodzić mógł?
Ja w Tobie przyjaciela mam,
A gdy usłyszysz me trwożne błaganie:
Ach, Panie pomóż! To daj pomoc, Panie.

Nun mögt ihr stolzen Feinde schrecken;
Was könnt ihr mir für Furcht erwecken?
Mein Schatz, mein Hort ist hier bei mir.

Ihr mögt euch noch so grimmig stellen,
Droht nur, mich ganz und gar zu fällen,
Doch seht! mein Heiland wohnet hier.

Więc dumni wrogowie straszyć mnie mogą,
Lecz nie zdołają mnie napełnić trwogą,
Wszak przy mnie jest Jezus, mą ostoją On.
Możecie grozić, że mnie zniszczycie,
Gniewnie nastawać na moje życie,
Lecz wiedzcie, Zbawca ma u mnie swój dom.

Was will der Höllen Schrecken nun,
Was will uns Welt und Sünde tun,
Da wir in Jesu Händen ruhn?

Czyż mamy piekieł lękać się woni?
Czyż trwożyć się mamy, kiedy grzech nas goni,
Jeżeli w Jezusa spoczywamy dłoni?

Nun seid ihr wohl gerochen
An eurer Feinde Schar,
Denn Christus hat zerbrochen,
Was euch zuwider war.
Tod, Teufel, Sünd und Hölle
Sind ganz und gar geschwächt;
Bei Gott hat seine Stelle
Das menschliche Geschlecht.

Więc oto moc szatana
Pokonał Chrystus Pan.
Pomścił was i połamał,
To, co szkodziło wam.
Zniknęła śmierci trwoga,
Padł szatan, wieczny wróg.
A miejsce swe u Boga
Ma odtąd ludzki ród.