O Ewigkeit, du Donnerwort,
O Schwert, das durch die Seele bohrt,
O Anfang sonder Ende!
O Ewigkeit, Zeit ohne Zeit,
Ich weiß vor großer Traurigkeit
Nicht, wo ich mich hinwende.
Mein ganz erschrocken Herz erbebt,
Dass mir die Zung am Gaumen klebt.

Wieczności, jakież gromy ślesz!
O mieczu, co me wnętrze tniesz,
Początku bez skończenia!
O czasie, co bez czasu trwa,
Przejęty trwogą, nie wiem ja,
Gdzie szukać pocieszenia.
Ze strachu serce we mnie drży,
Drętwieje w ustach język mi.

O wiecznotrwanie, Ty słowo gromu,
Tyś iest miecz, który duszę rozcina,
o, początku bezkresny.
O, czasie Ty bezczestny,
smętek moy ogromny to przyczyna,
zwrócić się. Oto sierce moye ogarnione
lękiem biie, usta ięzykiem wypełnione.

Kein Unglück ist in aller Welt zu finden,
Das ewig dauernd sei:
Es muss doch endlich mit der Zeit einmal verschwinden.
Ach! aber ach! die Pein der Ewigkeit hat nur kein Ziel;
Sie treibet fort und fort ihr Marterspiel,
Ja, wie selbst Jesus spricht,
Aus ihr ist kein Erlösung nicht.

Nie ma cierpienia na tym świecie,
które by wiecznie trwało,
każde w swym czasie przeminie przecie.
Ach, lecz bóle wieczności końca wszak nie mają,
Wciąż jeszcze i jeszcze męki takie trwają.
Sam Jezus prawdę tę objawia, 
że od nich nic już nie wybawia.

Niemaszci śród świata wszego takowey nieszczęśności,
która by panować miała do wieka wiecznego:
koniecznie z czasem musi doyść do kresu swego.
Ach! Ależ ach! niema kresu swego boleść wieczystości;
nie dopuści do kresu harcu męczeńskiego.
Iście, podle samego Iesusa rzeczenia,
ode onych niemaszci wybawienia.

Ewigkeit, du machst mir bange,
Ewig, ewig ist zu lange!
Ach, hier gilt fürwahr kein Scherz.
Flammen, die auf ewig brennen,
Ist kein Feuer gleich zu nennen;
Es erschrickt und bebt mein Herz,
Wenn ich diese Pein bedenke
Und den Sinn zur Höllen lenke.

Wieczności, jakżeż trwożysz mnie!
Wieczności, któż wymierzy cię!
Precz, precz, bezmyślne żarty!
Płomieniom, które wiecznie trwają
Żadne się inne nie równają.
W sercu swym z lęku jestem starty,
Tak strasznie bólu tego się boję.
Gdy ku piekłu zwracam trwożnie myśli moje.

Wieczystości, czynisz, iż ieśm w trwodze ia,
wiecznie, wiecznie – toć zbyt długo trwa!
Ach, prawie, niemasz tuć mieśćca na dworowanie.
Oto ogienne ięzyki wiecznie rozpalone
do żadnego nie mogą być ognia przypodobione;
Sierce me kołacze przerażone
skoro męczarnie one kontempluię
a zmysły ku piekłu kieruię.

Gesetzt, es dau'rte der Verdammten Qual
So viele Jahr, als an der Zahl
Auf Erden Gras, am Himmel Sterne wären;
Gesetzt, es sei die Pein so weit hinausgestellt,
Als Menschen in der Welt
Von Anbeginn gewesen,
So wäre doch zuletzt
Derselben Ziel und Maß gesetzt:
Sie müßte doch einmal aufhören.
Nun aber, wenn du die Gefahr,
Verdammter! tausend Millionen Jahr
Mit allen Teufeln ausgestanden,
So ist doch nie der Schluss vorhanden;
Die Zeit, so niemand zählen kann,
Fängt jeden Augenblick
Zu deiner Seelen ewgem Ungelück
Sich stets von neuem an.

Nawet gdyby tyle trwały bóle niezmierzone,
Że lata ich jak źdźbła trawy byłyby liczone,
Lat trwałyby tyle, ile gwiazd na nieboskłonie;
Nawet gdyby tyle bóle w latach trwały,
Ile istnień ród ludzki cały
Miał od początku świata,
To jednak owo morze łez
Kiedyś znalazłoby swój kres,
Ta męka miałaby swój koniec.
Lecz oto, nawet gdybyś, o potępiony,
Wytrzymał to przez lat miliony,
Choć zniesie diabły twoja dusza,
To nie ma końca twa katusza,
Bo czas, którego nikt nie zmierzy,
Czas wieczystej twej udręki,
W każdej jednej chwili męki
Ciągle od początku bieży.

Chociażby wyklętych trwało umęczenie
lat wieleć takoż, ile ziemie
trawy źdźbeł a gwiazd pod sklepieniem;
chociażby mąk tako wiele zarządzonych było
ilu ludskie plemię synów zrodziło
od świata rozpoczynienia
to przecie skończenia
czas nastanie, miara znana onych:
mus im w czas ustać niektory.
Ależ ninie, skorobyś tortury
wyklęty! lat tysiąc milionów
cierpiał od wszych diabłów zadawane
nigdy skończenie onych nie iest znane;
nie ma owego czasu zliczyć komu,
który za każdym powieki zadrżeniem
- duszy Twey biada wielka nieskończenie -
nowotne ma swe rozpoczynienie.

Gott ist gerecht in seinen Werken:
Auf kurze Sünden dieser Welt
Hat er so lange Pein bestellt;
Ach wollte doch die Welt dies merken!
Kurz ist die Zeit, der Tod geschwind,
Bedenke dies, o Menschenkind!

Bóg jest w swych dziełach sprawiedliwy:
Choć żywot grzeszny tak jest krótki,
To wiecznie trwają jego skutki;
Gdybyż to dostrzegł świat krzykliwy!
Śmierć już nadchodzi, czas szybko ciecze,
Bacz przecie na to! Bacz człowiecze!

Oto Bóg w swoich działach bywa prawy:
za tego świata zgrzeszenia ulotne, małe
zgotował  Onci boleści tako długotrwałe;
ach, niechby świat chciał zważyć teć sprawy!
Czas prędko bieży, śmirć niespodziana,
pomniyże o tym, o dziecię Adama!

O Mensch, errette deine Seele,
Entfliehe Satans Sklaverei
Und mache dich von Sünden frei,
Damit in jener Schwefelhöhle
Der Tod, so die Verdammten plagt,
Nicht deine Seele ewig nagt.
O Mensch, errette deine Seele!

Człowieku, ratuj swoją duszę,
Ujdźże Szatana więzów złych,
Uwolnij się od grzechów twych,
Aby piekielne te katusze,
Którymi dręczy śmierć dusze potępione,
Tobie nie były przeznaczone.
Człowieku, ratuj swoją duszę!

O człecze, salwować ieś duszycę swę zdolny,
ostaw szatańską onę niewolę
a ode zgrzeszeń uczyń siebie wolnym.
Iżby w onym siarczanym dole
śmirć, co wyklętym niesie udręczenie,
duszycy Twey nie nękała nieskończenie.
O człecze, salwować ieś duszycę swę zdolny!

Solang ein Gott im Himmel lebt
Und über alle Wolken schwebt,
Wird solche Marter währen:
Es wird sie plagen Kält und Hitz,
Angst, Hunger, Schrecken, Feu'r und Blitz
Und sie doch nicht verzehren.
Denn wird sich enden diese Pein,
Wenn Gott nicht mehr wird ewig sein.

Jak długo będzie w niebie Bóg
Doświadczać będą wszelkich trwóg
Ci, co się go nie bali.
Będą ich dręczyć chłód i żar,
Głodu, ognia doznają kar,
Lecz płomień ich nie spali.
A ból ich skończyć by się mógł,
Gdyby przestał być wiecznym Bóg.

Iako długo Bóg żywie kędy firmament wysoki,
unosząc się nad wszemi obłoki
tak długo będąć męczeństwa onych trwały.
Będąć męczeni śród mrozu, upałów,
trwogą zdjęci, boiaźnią, głodzeni, gromem rażeni, będą w ogniu płonąć
aliści plagi te onych nie pochłoną.
Wtenczas skończą się one boleści,
skoro Bóg nie będzie dłużey trwał w nieskończoności.

Wacht auf, wacht auf, verlornen Schafe,
Ermuntert euch vom Sündenschlafe
Und bessert euer Leben bald!
Wacht auf, eh die Posaune schallt,
Die euch mit Schrecken aus der Gruft
Zum Richter aller Welt vor das Gerichte ruft!

Owce zgubione, zbudźcie się, zbudźcie!
I stare grzechu ścieżki porzućcie,
Odmieńcie swoje życie już!
Zbudźcie się, zanim glos puzonów
Was, przerażonych, z waszych grobów
Wezwie przed tron sędziego dusz!

Ockniycie się, ocknijcie, owce zbłąkane,
rozbudźcież się ze śpiączki grzechowey
żywot wasz czyniąc prędko lepszym, nowem!
Ockniycie się nim będąć trąby posłyszane,
które was, zdjętych trwogą, z grobu waszego
na sąd zawołayą ku sędziemu świata wszego!

Verlass, o Mensch, die Wollust dieser Welt,
Pracht, Hoffart, Reichtum, Ehr und Geld;
Bedenke doch
In dieser Zeit annoch,
Da dir der Baum des Lebens grünet,
Was dir zu deinem Friede dienet!
Vielleicht ist dies der letzte Tag,
Kein Mensch weiß, wenn er sterben mag.
Wie leicht, wie bald
Ist mancher tot und kalt!
Man kann noch diese Nacht
Den Sarg vor deine Türe bringen.
Drum sei vor allen Dingen
Auf deiner Seelen Heil bedacht!

Porzuć człowieku ziemskie tęsknoty,
Bogactwo, dumę co tak kuszą nas
I pomyśl o tym,
Póki jest czas,
Póki drzewo zielone, póki zdrowy pień,
Co duszy twojej na dobre wyjdzie.
To może być twój ostatni dzień!
Nikt nie wie, kiedy śmierć poń przyjdzie.
Sprawia tak łatwo los nieszczęśliwy,
Ze człowiek zimny już i nieżywy.
Tej nocy jeszcze mogą przynieść
Trumnę dla ciebie, pod twe drzwi.
Staraj się dobro duszy wynieść
Nad wszystko co jest drogie ci.

Odstąp, o człecze, od roskoszy tego świata,
zbytku, pychy, skarbów, zaszczytów a złota;
przeto miey baczenie
w oney godzinie
skoro okazuye Ci drzewo żywota zielenie
o tem, cóż wspomaga Twe odpoczynienie?
Snaść oto Twoy konieczny dzionek,
niemaszci człeka śmirci znaiącego godzinę.
Iako lekko, iako śpiesznie
niektory zimny a umarły wcześnie.
Trumnę ieszcze tey nocy
przed Twe dźwirze przynieść ludzie w mocy.
Stąd bądź we wszystkich zatrudnieniach
pomny o sprawie duszy Twey zbawienia!

O Menschenkind,
Hör auf geschwind,
Die Sünd und Welt zu lieben,
Dass nicht die Pein,
Wo Heulen und Zähnklappen sein,
Dich ewig mag betrüben!
Ach spiegle dich am reichen Mann,
Der in der Qual
Auch nicht einmal
Ein Tröpflein Wasser haben kann!

Człowiecze, bacz,
I w przyszłość patrz;
Dosyć już grzechów popełniania.
Patrz, aby przyszłość twoja cala
Wśród płaczu i zębów zgrzytania
W piekle ci nie upływała!
Czyś nie do bogacza podobny obrazu,
Co w żarze wielkim
Nie mógł ni razu
Dostać najmniejszej wody kropelki?

O dziecię Adama,
czas, aby przerwana
była Twa miłość ku grzechowi, światu,
iżby bolenie
śród wycia a zębów zgrzytu
nie gnębiło Cię nieskończenie.
Ach, niech bogacz ów za przykład służy,
tenci śród katuszy 
nie mógł choć na mgnienie
wodą odrobinki zagasić pragnienia!

O Ewigkeit, du Donnerwort,
O Schwert, das durch die Seele bohrt,
O Anfang sonder Ende!
O Ewigkeit, Zeit ohne Zeit,
Ich weiß vor großer Traurigkeit
Nicht, wo ich mich hinwende.
Nimm du mich, wenn es dir gefällt,
Herr Jesu, in dein Freudenzelt!

Wieczności, jakież gromy ślesz!
O mieczu, co mi wnętrze tniesz,
Początku bez skończenia!
O czasie, co bez czasu trwa,
Przejęty trwogą nie wiem ja,
Gdzie szukać pocieszenia.
Weź, kiedy Ci spodoba się,
Weź, Jezu, weź do raju mnie!

Mowąś piorunu, nieskończoności,
ostrzem, duszę przepoławiaiącym,
Tyś początkiem, końca nie maiącym.
Ty bezczasem ieś, o wieczystości
Nie wiem, skoro bywam zasmęcony
ku czemu bydź winienem zwrócony.
Weźmii Ty mię, z Twoyą wolą zgodnie,
Iesu, kędy wiesiela mieszkanie.